Crossroads, High Sheriffs en Delta blues met Johan Wijngaarden
"Langs de oever van de Mississippi, totaal van het centrum van de stad afgesneden door een netwerk van spoorrails, ligt East-St. Louis. “The Valley” wordt deze achterbuurt genoemd. Een broedplaats van misdaad: corruptie, afpersing, prostitutie en moord vormen er “de orde van de dag”. Doorgedraaide groente en catfish uit de rivier het voedsel. Hier, in de vele kroegen, bars, gok- en danshallen, gedijt de blues van zanger/pianist William Bunch, alias “Peetie Wheatstraw”. Zijn markante persoonlijkheid, een bijzonder lang gezicht, een hoog voorhoofd en opvallend uitstekende oren, omgeeft hij
met een haast mythische potentie en arrogantie:
“Everybody hollering “Here comes that Peetie Wheatstraw.
Now he is better known by the Devil’s Son-in-law
Don’t tell all your women, what Peetie Wheatstraw can do.
That will cause them to be suspicious and you know they will try him too
He makes some happy, some he make cry
Well now, he made a lady go hang herself and die.”
(PEETIE WHEATSTRAW’S BLUES, CHICAGO, 28.09.1931)
Peetie Wheatstraw, ofwel zoals hij zichzelf noemt “The Devil’s Son-In-Law” of “The High Sheriff From Hell”
begint bijna al zijn vlakke songs (die hij daarom “pepert” met “oh, well, well”) met hetzelfde, daardoor opvallende piano-intro en zingt soms onvoorstelbaar rijmende “lyrics”. Hij is een beroemdheid in zijn tijd, die in Chicago en New York vele platenopnamen heeft gemaakt. Vanaf 1938 mag hij zichzelf in de studio niet meer op de piano begeleiden. Oorzaak: een dispuut met de vakbond over achterstallige contributie...".
Aan het woord is een man die vandaag speciaal uit Heerenveen naar ons toe is komen rijden. Wij hadden een telefonisch onderhoud over Delta blues en Johan liet weten zijn platen een nieuw onderkomen te willen geven. Natuurlijk kennen we de veelal elektrische blues van de jaren zestig en zeventig maar al te goed: Cuby & The Blizzards, John Mayall, Clapton, Peter Green, Chicken Shack, Groundhogs enz. enz. en de wat oudere Muddy Waters, Howlin' Wolf, Memphis Slim en de door Jack White onvolprezen Son House. Maar hier is wat anders aan de hand. De blues artiesten waar Johan voor valt namen hun songs al op in de jaren dertig en veertig en hebben derhalve het predicaat 'pre-war' bluesartiesten, meestal afkomstig uit de Zuidelijke staten van Amerika met tot de verbeelding sprekende namen als Blind Boy Fuller, Skip James, Mississippi Fred McDowell, Avery Brady, Elijah Brown, Guitar Shorty, David 'Honeyboy' Edwards en voornoemde Peetie 'High Sheriff from Hell' Wheatstraw!
Johan blijkt om familiaire redenen al op zeer jonge leeftijd veel verbondenheid te hebben met de U.S. en hij zal het land meermaals bezoeken. In 2015 maakt de fitte, tevens hardloper zijnde dan 65-jarige Johan een intensieve Delta blues 'boot/auto/voetreis' langs (de) Mississippi, Memphis en Clarksdale en de door Robert Johnson bezongen 'Crossroad' via de US 278 naar het B.B. Kingmuseum.
Johan is een rustige persoonlijkheid met in zijn hoofd veel gevoel voor warme details. Zo blijkt deze middag wanneer hij verhaalt over zijn geweldige ervaringen in het clubcircuit (onder andere het Groningse Vera), de concerten van onder andere Muddy Waters en Big Joe Williams en uit de boeken die hij inmiddels schreef over zijn geliefde onderwerpen hardlopen ("Spookloper (en 80 andere verhalen)" -uitgebracht door Brave New Books en verkrijgbaar bij Bol.com- en "Een Blues leven", de in 2015 verschenen paperback met daarin 25 meer en minder soepele maar altijd waar gebeurde blues- en boogie woogie verhalen en te bestellen via lulu.com.
Aanrader!